ทำดีก็ทำได้ . . . แต่ทำไม๊ ไม่ทำวะกรู T^T

จบลงไปกับการสอบแบบมาราธอน --  มันเหนื่อยมากๆเลยกับการที่เราต้องอ่านหนังสือ 8 วิชา ให้ทันการสอบ 4 วัน  ผมจำได้นะตอนที่ไปขออาจารย์ลงหน่วยกิตเพิ่มน่ะ  อาจารย์ถามผมว่า จะไหวเหรอ 58 หน่วยนะ มันหนักนะ -- ผมตอบ "สบายครับ ตั้งใจเรียนหน่อยยังไงก็สบาย"  --  อาฮะ เอาละสิ ตอบไปแบบนั้นโดยที่ไม่เคยคิดเลยว่า ตลอดเวลาที่เราเคยเรียนตามปกติ 24 หน่วย  มั๊นนน ก็หนักอยู่แหละ แล้วยิ่งมาเพิ่มอีก 3 วิชา เนี่ย ดันบอกว่าสบาย . . . T^T แล้วเป็นอย่างไรล่ะ ผลสุดท้ายคือความเหนื่อยๆๆๆๆๆๆๆ  พอมันเหนื่อย ช่วงแรกๆก็ยังกัดฟันทน   ไปเรียนได้ไม่เคยคลาด ไปเรียนได้ไม่เคยบ่น  แต่พอปัจจัยมันรุมเร้ามากขึ้น ฮ่าๆ ในที่สุดสันดานดิบก็ออกมาจนได้    ไปเรียนก็ไม่ไป การบ้านก็ไม่ทำ  อะไรก็ไม่ไหวซักอย่าง  งัวเงียตื่นเช้าไม่ไหว Lab ก็เลยไม่ได้เข้า  เอาเข้าไป  แล้วด้วยความเป็นปี 3 เนี่ย  วิชชาอะไรต่ออะไรต่างๆ มันก็ยากขึ้นตามธรรมเนียม  แล้วยิ่งเจอคนสอนที่เก่งสุดยอดทะลุโลกไปแล้วเนี่ย  ด้วย IQ น้อยๆ ของผมก็ไม่สามารถตามเขาทันได้ เพราะไม่สามารถขยันทบทวนตำราได้เท่าที่ควรจะทำอีกต่อไป --  ความอ่อนล้าและท้อใจบังเกิด มันไม่อยากจะไปเรียนอีกต่อไป  แล้วยิ่งคิดถึงว่า ตัวเองต้องจบ มากกว่า 4 ปี ยืนมองเพื่อนๆรับปริญญา  แล้วเราต้องไปรับพร้อมน้อง ซึ่ง   .. ก็ไม่รู้จะรุ่นไหน  มันน่าอนาถใจจังเลย  เพิ่งจะรู้ว่า . . . --  รุ่นพี่ที่เขาเป็นแบบนี้ มันรู้สึกแบบนี้นี่เอง  เขาถึงได้อวยพรให้น้องๆ  "จบ 4 ปีกันไปเถิด อย่าเตลิดเปิดเรียนให้เวียนหัว  ไม่ตั้งใจผลร้ายเลยเข้าตัว  ไหว้จนทั่วก็ไม่ช่วยให้รอดไป"   --  อย่างที่บอกนะครับ  สิ่งศักด์สิทธิ์ก็รับรู้ถึงความพยายามของเราเช่นกัน   ต่อให้บนบาลศาลกล่าวไปแค่ไหน  ก็ไม่ได้ช่วยให้ผลการเรียนมันพลิกล๊อกได้หรอกครับ T^T  นอกจากจะพึ่งสิ่งศักดิ์สิทธิ์ ก็ยังต้องพึ่งตนเองด้วยเกือบ 100%